بقلم مصطفى سبتة
وقفت في يوم أناديك ياأهلي
وكان لسان حالي يقول يادار
وانا واقف فى غيط جدى
وعينى جايبه لاخر الدار
وشوفت الطوبه والطينه
وشوفت كمان غبار وعفار
قلبى وجعنى من جوه
ودمعت عينى صبحت نار
جريت ع الدار وانا مجروح
لمحت بعينى صورة فى حيط
عليها تراب على تراب مغطيها
بكم البدله مسحت الصورة
ياااه دى صورة جدى
والعيله فى قلب الغيط
دى فيها اعمامى وعماتى
وأمى وابويا فى شبابهم
يا رتني ما جيت ولا عديت
على دارنا اللى صبحت بور
وشوفت الحزن والحسرة
فى كل جدار صبح مهجور
كبرنا خلاص وعدينا وسكنا قصور
نسينا حياه لها معنى وعشنا الزور
نسينا الفرحه واللمه ولقمه بسيطه
تجمعنا وخدنا الدور لكن يا خسارة
على الطيبه وع الاحلام وع الوحده
اللى فيها بدور ونخلة بيتنا كمان
شاخت وحتى الساقيه معدتشى تدور
يادنياحالك اتغير وبكره مين عليه الدور
